Mistyfikacja białostockiego tzw. wymiaru sprawiedliwości (2)

W mistyfikacji białostockiego tzw. wymiaru sprawiedliwości naruszone zostały art.: 3, 5, 6, 8, 9, 10, 13, 14, 17, 18 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Tzw. s. tzw. I i II i. kierowane przez małżeństwo B. M. W. i Sławomira W. dopuściły się m.in.:

1. pozbawienia prawa do obrony (wbrew przesłankom nie ustanowiono pełnomocnika z urzędu),
2. wydania stronniczego w. (tzw. s. uznały za prawdziwe zeznania jednego świadka, chociaż zeznania 4 świadków i oświadczenia kolejnych 3 osób przeczyły jego zeznaniom),
3. nierównego traktowania stron,
4. arbitralności,
5. złamania zasady domniemania niewinności,
6. sprzecznych ustaleń tzw. s. z zebranym w sprawie materiałem dowodowym,
7. ukrycia dowodów jednej strony przed zeznaniami drugiej strony,
8. odrzucenia wniosku dowodowego o przesłuchanie świadka,
9. nie rozpatrzenia wszystkich wniosków dowodowych,
10. powzięcia jeszcze w trakcie p. przekonania o decyzji końcowej,
11. posługiwania się sfałszowanym dokumentem,
12. zmian w p. tzw. r.,
13. zastraszania, nękania, szykanowania, dręczenia na tzw. sali r.,
14. szafowania zdrowiem i życiem świadków,
15. dopuszczenia do udziału w r., która odbywała się z wyłączeniem jawności Mirosława P. ojczyma Artema C., który przyznał się do czynu karalnego,
16. modyfikacji i rozszerzania zakresu tzw. prywatnego aktu oskarżenia,
17. działania w zorganizowanej grupie p.,
18. tzw. s. występował w charakterze adwokata jednej ze stron pr. rzekome d.,
19. ekwiwalent za dojazdy został wypłacony stronie, nie tej która dojeżdżała do tzw. s. ale tej która zamieszkuje w mieście, w którym znajduje się tzw. s.,
20. nasłania na świadków celem ich nagrywania przez tzw. r. tzw. policjanta.